We waren nog geen 50 meter onderweg, Teun en ik, toen ze ineens op het zandpad stond. Ze was geschrokken en wilde vluchten. Eigenlijk mijn kant op, maar dat deed ze toch maar niet toen ze mij zag. Verstandig. Teun had haar nog niet gezien gelukkig, dus die kon ik rustig aanlijnen. Ze besloot, na enig twijfelen dat het bosje links haar beste optie was. En terecht, anders had ze een andere akker op moeten rennen, in het volle zicht. Inmiddels hoorde ik ook de tractor waar ze oorspronkelijk voor vluchtte. Nu vluchtten ze ook voor ons, daardoor voelde ik me toch wat bezwaard. Maar toch, een ree met haar kalf zo dicht bij te zien, dat blijft toch een bijzonder begin van de dag.