Ze vindt me altijd weer
op het diepste punt van mijn ontspanning.
Als de weerhaken van de wereld eindelijk los laten.
Daar waar het donker licht is,
en licht niet gewenst.
Daar waar ik drijf in de rust van de diepte.
Daar raakt ze me, en
met één oogopslag
is alle weerstand weg.
De pijn drijft soepeltjes
naar het midden van mijn hart
en raakt precíes de plekken
die ik wil ontkennen
© Peter Markus 2021