Op die dag was ze hard bezig
Dwarse gedachten weg te werken
Borden werden van de weg gehaald
Kuilen weer gedicht
Heerlijk lag ze te slapen,
het licht op haar gezicht
Pas morgen hoeft het weer
Maar de slangen, beren, apen
Zijn dan lichter in gewicht.
Onderweg, of eigenlijk ronderweg
Ons elkedagrondje
Het hek uit, het zand op
Hij dreutelt en draalt, huppelt en draaft
Mijn zwartwitte steun en toeverlaat
Ik loop er wel, maar ben er vaak niet
Loop op de voorrangswegen in mijn hoofd
Soms negeer ik ze, en dan geniet ik
Een andere keer loop ik oude rondjes weer
Met haar nog, of juist daarna, zonder
Samen met nieuwe liefde, of gewoon buren
Gewoon gelukkig of verdrietig
of gewoon
Ons elkedagrondje
Ik vond mijzelf terug in een klooster
Aan de uiterwaarden
Wellicht een aparte plek
Om te zoeken naar het tij
Rita was er ook, de getijdenleidster
Dirigent, die rustig en zachtaardig
Maar beslist en zeker
De wegen wees naar ieders tij
En hulp deelde om verder te komen
En ik,
ik schreef
Ik schreef schreefloos en geestrijk
Ik schreef schuin op de wereld en recht uit het hart.
En ik schreef en schreef
3 dagen lang en veel dagen tekort
Maar ik schreef
…eindelijk schreef ik weer.
Een witte muur staat op mijn pad. Voor mijn gevoel op een meter of vijftig, en dat blijft hij. Het is een schimmige muur, constant wijkt hij voor mij uit. Bereiken zal ik hem nooit. De zon geeft hem statuur en verleent er nog wat raadselachtigheid aan. Ik krijg zin om er tegenaan te leunen, gewoon om te weten hoe het voelt. Waar doet de structuur me aan denken? Hij is niet wollig als een wolk, maar ook niet zo hard als een glad wateroppervlak soms kan zijn. Meer als een vitrage? Hij schermt wel alles af wat er achter ligt, dat is dan ook wat muren doen. Nog een half uur schat ik, dan bestaat hij niet meer omdat elke druppel waar hij uit bestaat een andere vorm heeft gekregen. De geur van vochtig graan en kamille drijft in mijn neus en tinkelt weer wat cellen in mij wakker. Het is vroeg, heel vroeg, zeker voor een vrije vrijdag. Maar mooi, wel mooi.
De Roseval aardappeltjes hadden waarschijnlijk al hun geheimen prijs gegeven tijdens de verschillende martelingen waaraan ze blootgesteld waren. Er kan nooit veel geheim gebleven zijn. Waar ze waren gekweekt, de naam van de vrouw van de boer, op welke dag die twee de reguliere consummatie van hun huwelijk manhaftig (of waarschijnlijk vooral vrouwhaftig) uitvoerden.
Als de kleine Rosevalletjes het hadden geweten dan hadden ze waarschijnlijk zelfs opgebiecht welke wilde fantasieën de boerenzoon uit zijn slaap hielden waardoor hij ’s ochtends zat te suffen op de gloednieuwe John Deere. Maar met dat soort details houdt zo’n chic ras zich niet onledig, dus dat zal altijd wel geheim blijven. (Bintjes daarentegen…, maar dat is een ander verhaal)
Alles wat ze wel wisten en wat de kok uit ze probeerde te krijgen, hebben ze waarschijnlijk uitgegild in een poging om de eindeloze rij bewerkingen te doen stoppen. Wat hen allemaal is aangedaan, ik durf het niet te zeggen. Maar waterboarden zal er wel bijgezeten hebben, gezien de bleke kleur die ze hadden. Laat ik het er op houden dat ik wel respect voor ze had vanwege dat laatste beetje bite dat ze hadden weten te behouden na al het voorgaande.
De Entrecôte, dat was een ander verhaal. Hier had ik te maken met een echte held. Wat een taaie! Ik zag bijna het gezicht van de kok voor me terwijl hij al zijn kunsten vergeefs op hem los liet. Geen woord was er uit hem gekomen, ondanks dat alle levenssappen langzaam uit hem gebrand werden. Het kostte mij dan ook heel wat moeite om deze held een waardige weg naar de uitgang te geven, maar ik kon hem natuurlijk niet teleurstellen.
De groenten hadden denkelijk al tijden geleden hun geheimen prijs gegeven . Daarna waren ze administratief tussen kastje en muur geraakt, waardoor ze in de tussenliggende tijd continue in hun sop waren gaargekookt. Na de herontdekking werden ze op slinkse wijze, en zonder blijk van erkenning van het aangedane leed, in een kommetje geschept dat zo nonchalant mogelijk aan mij werd geserveerd.
Ja vrienden, er is een harde wereld achter sommige deuren, waar ondanks de nieuwe media toch nog veel leed onderbelicht blijft…
Verliezen is altijd lastig. Soms voel je een verlies jarenlang. Soms blijft het ook maar even hangen. Het ligt er natuurlijk aan hè, wat je verliest. En wat er (dus) aan vast zit. Wie wat en waar, zeg maar. Verlies je een spelletje met vrienden of verlies je de liefde van je leven. Of… krijg je wellicht een rode kaart terwijl je met je oranje vrienden een partijtje voetbal speelt en zorgt dat er (mede) voor dat je land eruit wordt geknikkerd. Eén ding hebben alle verliezen gemeen; er is altijd één moment. Eén moment waarop het daadwerkelijk onherroepelijk is. Nee, eigenlijk zijn er twee momenten. Want daarna is er dat ene moment. Dat moment waarop het inzinkt. Dat je beseft dat het echt gebeurd is, en wat de consequenties zijn. Dat moment dat de wereld even stil staat. Dat moment dat je beseft dat je dit voortaan met je meesjouwt. Dat moment dat cameramensen zo goed weten te vangen. Dat is het moment dat het verlies het gevoel raakt, het moment dat misschien wel het verlies definieert.
De hond moet weer een stuk stiefelen om mij bij te houden. Hij moet af en toe iets doen onderweg immers, en raakt dan behoorlijk achterop. Ik loop wel, maar zie niet echt iets. Ik ken het hier ook wel, loop er al 20 jaar, maar dat maakt niet uit het is altijd mooi. “Hé hallo, heb je haast ofzo?” Het stemmetje in mij roert zich weer eens. Eh nee, eigenlijk niet, denk ik terug. “En waarom die haast dan? Doe effe rustig man. “Tja, ik denk dat ik mijn gedachten probeer bij te houden, denk ik naar hem.“ Is dat niet raar? Zij zouden jou toch bij moeten houden?”
Dat is ook nog eens een gedachte ja. Daar moet ik even stil van staan. Hond blij (maar kijkt wel wat verwonderd naar mij op), stemmetje blij (en triomfantelijk).
Rustig wandel ik verder. Die gedachten zijn toch al lang buiten bereik. Misschien hebben ze zelfs wel een ander hoofd gevonden inmiddels.
Krant
We lopen één van onze vaste routes, het korte rondje noem ik het. 20 minuten en klaar, lekker voor ‘sochtends voor het werk aan als ik weer eens wat laat ben. Of gewoon om even een kort rondje te doen samen. Teun snuffelt ruim voor mij uit, hier daar en overal. Hier daar en overal vooral ook iets achterlatend. Teun was here. Het is maar goed dat ze niet zo handig zijn met spuitbussen, die honden anders zou het waarschijnlijk overal vol staan. Hoewel, zo’n geurmarkering is natuurlijk veel leuker, subtieler ook. En ach, het moet er toch uit. Zij halen er ook allerlei informatie uit, over elkaar. Wie is hier geweest, en met wie, en waren ze gezond, of misschien wel loops? Het is hun versie van de krant lezen, is mij verteld. Nu maar hopen dat hij geen Telegraaf neust, schiet het door mijn hoofd. Daar krijgt hij maar een raar wereldbeeld van. Als hij zometeen z’n oren naar rechts laat hangen weet ik genoeg.
De regen zal je geen verkoeling brengen
Ontstaan zoals ze is vanuit conflict
Ze brengt je hooguit natte voeten
En misschien een nat gezicht
Het is de wind, mijn vriend, de wind
Geboren effenaar van verschillen
Waarin jij verluchting vindt
© Peter Markus 2021
We waren nog geen 50 meter onderweg, Teun en ik, toen ze ineens op het zandpad stond. Ze was geschrokken en wilde vluchten. Eigenlijk mijn kant op, maar dat deed ze toch maar niet toen ze mij zag. Verstandig. Teun had haar nog niet gezien gelukkig, dus die kon ik rustig aanlijnen. Ze besloot, na enig twijfelen dat het bosje links haar beste optie was. En terecht, anders had ze een andere akker op moeten rennen, in het volle zicht. Inmiddels hoorde ik ook de tractor waar ze oorspronkelijk voor vluchtte. Nu vluchtten ze ook voor ons, daardoor voelde ik me toch wat bezwaard. Maar toch, een ree met haar kalf zo dicht bij te zien, dat blijft toch een bijzonder begin van de dag.
Ze vindt me altijd weer
op het diepste punt van mijn ontspanning.
Als de weerhaken van de wereld eindelijk los laten.
Daar waar het donker licht is,
en licht niet gewenst.
Daar waar ik drijf in de rust van de diepte.
Daar raakt ze me, en
met één oogopslag
is alle weerstand weg.
De pijn drijft soepeltjes
naar het midden van mijn hart
en raakt precíes de plekken
die ik wil ontkennen
© Peter Markus 2021
Hoi
Hoi
Valt niet mee hè
Nee valt niet mee
zo’n gedoe ook
Ja man het is zo’n gedoe
En dan met die kinderen ook
Ja, waar moet je er weer mee naar toe?
Naar toe? Was het maar waar, nergens naar toe!
Nee dat is het hem nou net
Ja precies, maar ja wat moet je
Ja geen keus hè, maar ja
we doen ons best
ja we doen ons best
……
…anyway, waar ik voor belde…
© Peter Markus 2021